دسته: اشعار

وقتی سخن از زن است دریچه های ادراک را گشایشی باید به درازنای تاریخ بشر

در جهانی که برای قفس انداختن روباهی اشک میریزد تمساح مرگ فوج فوج کبوتر ها حتما بازیست بازی است کودک من نقاشیست رنگ است مثل رنگ قرمز که زیادی شده است میدهند دست منو تو مفتی تا بپاشیم به هم سرمان گرم شود بمب ها را بزنید خانه ها منتظر تخریب اند کودکان منتظر کشته…

من در این خلوت خویش من در این غربت دور با خود اندیشیدم چیست در گوهر تو، که مرا بی پروا کرده است عاشق تو کودکی دیدم من پی بازیگوشی لحظه ها را به غنیمت شمرد کودکی دیدم من که درون اش ویدا همه اسرار وجود اش پیدا متحیر گشتم، که در این پیدایی نیست…

با سر موهای خیس ات در آب میکشم طرحی قشنگ لحظه های شادی انقلاب خویشتن گوشه نرمی برای زیستن بر لب جویی نهالی کاشتن با سر مستی کلامی داشتن عشق معنا داشتن سازندگی در خیال خسته ام سودای پروازی بلندم آرزوست

در بهار زندگی احساس چاقی میکنم  ‏با همه گرسنگی فکر سیری میکنم ‏پس که بد دیدم ز پیتزاهای ظاهر خوب خود ‏بعد از این بر تکه نانی سخت گیری می کنم

آنکه خال سیه اش پایین است ‏دختر شهرک غرب پروین است ‏گرچه کس هیچ به پایش نرسید ‏هر چه خواهی لب اش شیرین است ‏دوستان به که ز لب یاد کنید ‏لب بی بوس لبی غمگین است