پدر

که بود که دست مرا گرفت و راهم برد

به کوچه های دراز و تنگ تارم برد

که بود که مستانه رهسپارم کرد

ز خوشه های محبت نثار جانم کرد

دمی به مروت نگاه پاکم کرد

به امتداد حضورش انتخابم کرد

به باغ و برگ کلامش آشنایم کرد

ز شاخه های وجودش استوارم کرد