نویسنده: admin

نه با عقل گشاید کسی قفلِ جان‌هانه با حرفِ منطق بمانَد زبان‌هازِ راهِ محبت دلِ خسته گیرندکه این گنجِ پنهان بود بی‌کران‌ها

اخلاق بنای خانه جان باشدقدرت، نگهدارنده میدان باشدآن مرد که هر دو را توانایی یافتهم شاه جهان و هم دل آرام باشد

وقتی سخن از زن است دریچه های ادراک را گشایشی باید به درازنای تاریخ بشر

در جهانی که برای قفس انداختن روباهی اشک میریزد تمساح مرگ فوج فوج کبوتر ها حتما بازیست بازی است کودک من نقاشیست رنگ است مثل رنگ قرمز که زیادی شده است میدهند دست منو تو مفتی تا بپاشیم به هم سرمان گرم شود بمب ها را بزنید خانه ها منتظر تخریب اند کودکان منتظر کشته…

من در این خلوت خویش من در این غربت دور با خود اندیشیدم چیست در گوهر تو، که مرا بی پروا کرده است عاشق تو کودکی دیدم من پی بازیگوشی لحظه ها را به غنیمت شمرد کودکی دیدم من که درون اش ویدا همه اسرار وجود اش پیدا متحیر گشتم، که در این پیدایی نیست…

با سر موهای خیس ات در آب میکشم طرحی قشنگ لحظه های شادی انقلاب خویشتن گوشه نرمی برای زیستن بر لب جویی نهالی کاشتن با سر مستی کلامی داشتن عشق معنا داشتن سازندگی در خیال خسته ام سودای پروازی بلندم آرزوست